Allereerst hoop ik dat jullie allemaal hele fijne kerstdagen hebben gehad. Deze blog heeft iets langer op zich laten wachten dan normaal. Uiteraard omdat het kerst was afgelopen weekeinde, maar ook vanwege een onverwachte gebeurtenis op Tweede Kerstdag. Als eigenaar van een dier, of het nu een cavia, hond, kat of paard is, weten we dat onze trouwe maatjes helaas niet het eeuwige leven hebben. Hoe graag we dat ook zouden willen. Dat toverdrankje of die spreuk uit fantasy boeken en films is niet iets wat we even bij Zweinstein kunnen ophalen.

Mijn merrie, Bo, had een peesblessure die nooit meer goed zou komen. Daar kwam ik achter toen ze drachtig was van haar eerste veulen. Ingespoten met bloedplaatjes met een kans van 50/50 dat het ooit zou terugkomen. Dat was helaas het geval. De afgelopen jaren heb ik er alles aan gedaan om haar zo pijnvrij mogelijk nog te kunnen laten genieten op de wei met haar veulens. Het moeder zijn vond ze geweldig en bleek achteraf haar roeping. Van de zomer had ze weer een einschuss aanval gehad en is daardoor helaas ook het embryo’tje van 3 maanden verloren. Toch is ze daarvan weer redelijk goed hersteld. Been was dun en ze liep redelijk goed voor zover ik kon zien zonder al te veel last ervan te hebben. Voor mij was altijd pijn de grens, als ze niet meer zonder pijn kon staan op dat been, dan zou ik voor haar de keuze maken ermee te stoppen. Pijnvrij is wel een vereiste en een paard kan niet zonder een been.

Dus van de zomer heb ik besloten dat als het weer zou gebeuren, die Einschuss, we zouden stoppen met dokteren. Want de intervallen worden steeds kleiner, de pees steeds slechter, en mijn merrie zou steeds meer pijn krijgen. Helaas was dat moment afgelopen zondag daar, Tweede kerstdag. Ik had mijn ruin even gelongeerd en wilde haar de loopstal uithalen om een grote emmer voer te geven. Ik zag het al toen ze naar me toe kwam lopen. Ze liep moeilijk en haar been was 2x zo dik. Toen ze aan het eten was gevoeld, ze tilde meteen haar been op om aan te geven dat het haar pijn deed. Ze zal me nooit trappen, maar ik herken wel de signalen wanneer deze harde tante ergens pijn heeft. Dus nog even verder gevoeld en gestapt op zachte ondergrond, geen stalbeen, echt einschuss. Het werd met de minuut erger. Ze wilde er steeds minder op staan.

11 jaar, 11 jaar mijn maatje. Samen de gekste avonturen beleefd. En dan moet je die beslissing nemen. Ik heb direct gebeld en er was geen twijfel meer dat ik haar diezelfde dag zou moeten laten gaan. Ze had teveel pijn en ze verdiende het niet om nog een dag met die pijn te moeten staan. Toen moest ik gaan bedenken waar. In eerst instantie wilde ik niet met haar naar de kliniek, omdat ze dan die hele rit haar balans zou moeten houden in de trailer op dat pijnlijke been. Maar toen bedacht ik me dat het omvallen in een paddock met zo’n groot paard ook geen pretje is. Bij de kliniek hebben ze een euthanasie kamer met een speciaal schot waardoor dit allemaal veel gemoedelijker gaat voor het paard. Ik wilde het voor haar zo prettig mogelijk maken, dus toch besloten om naar de kliniek te gaan. Ik had gelukkig 2 hele lieve mensen die met me mee zijn gegaan. Daar met uitladen ging het stap voor stap en kwam ze met mini stapjes de trailer af. Voor mij nog een teken dat het been echt op was. Op de kliniek was ze ook heel erg rustig, terwijl ze normaal gesproken altijd heel alert was op een andere locatie. Nu was ze overal aan aan het snuffelen tijdens het wachten op de dierenarts. Ze liep zelfs zo de kamer in, ze paste er net in, draaien was beetje lastig op dat been, maar ze deed alles kalm en slaapmiddel kikte heel snel in. Alles ging eigenlijk heel gemoedelijk en snel. Denk dat we nog geen 10 minuten in totaal bezig zijn geweest. Toen ze eenmaal plat lag en het euthanasie middel toegediend kreeg, toen was ze al heerlijk diep in slaap, heeft ze nog 2x diep gezucht en was ze weg.

De beste beslissing voor haar, en als baasje moet je altijd doen at het beste is voor je dier.  Ondanks dat het een leegte achterlaat in je hart en ziel. Die leegte moet langzaam gevuld worden met alle mooie, gekke herinneringen die je samen hebt gemaakt. En ik zou een boek kunnen vullen met alle dingen die wij samen hebben beleeft. Daarnaast heeft ze me 2 fantastisch mooie veulens gegeven, dus daarin leeft ze voort. Zeker haar zoon lijkt extreem veel op haar, qua gedrag, bouw. En met haar dochter kunnen we de lijn verder opbouwen en doorzetten.

Afscheid nemen van iets wat je zo dierbaar is, blijft moeilijk. Het is iets onvermijdelijks als diereneigenaar, maar als die mooie herinneringen blijven. Ook dat speciale plekje in je hart, die zal er altijd zijn en blijven, ook nadat ze vertrokken zijn naar de eeuwige weide.

First of all, I hope you all had a lovely Christmas. This blog took a bit longer than normal. Due to Christmas, but also since something unexpected happened. As a horse owner, or any animal owner, we know our companions unfortunately do not have eternal life. Even though we would like to keep them with us our entire lives. How convenient if we go to Hogwarts and get that potion or spell.  

My mare, Bo, had a tendon injury that was never going to heal. I found out about it when she was in foal of her first one. I got it treated with a chance of 50/50 it would come back. That unfortunately happened, but I caught it in time and she could still enjoy the field and life as a broodmare. Did everything I could to keep her as pain-free as possible the last couple of years. She loved being a mum and looking back that was her calling in life. Last summer she had an inflammation (Einschuss) and lost her fetus of 3 months. The leg did recover quite well, and it seemed she was doing ok again. For me pain was the limit, if the pain would become too much and she couldn’t function without putting weight on it pain-free, that would be it. A horse needs legs to function properly and deserves to be pain-free.  

So, last summer after treating the Einschuss, I decided that if it would happen again, we would stop with the vet visits and treatments. It would only get worse from now on and the pain would increase every time. Unfortunately, that moment was last Sunday. I lunged my gelding and wanted to grab her from the free range stable so she could eat her meal for the day when I saw something was wrong. She had trouble walking and her leg was twice the normal size. When she was eating (she never stopped eating, no matter how ill) I checked it, but the moment I touched it she pulled away. She will never hit me, and she is a tough cookie, so the fact she pulled it out of my reach was an indication it hurt badly. So looked it over, walked with her on soft ground, but it only got worse by the minute. She wanted to put less and less weight on it.  

11 years, 11 years she was my best buddy. We had the craziest adventures together. And then you have to make one of the toughest decisions ever. I called the vet and there was no doubt left I would have to let her go that day. She was in too much pain and she did not deserve to have that pain another whole day. Then I had to think about where. First, I didn’t want to bring her to the vet practice since she would have to balance on her painful leg in the trailer. But then I realized toppling over in the paddock wasn’t ideal either since she is quite a big horse. At the practice they have a special euthanasia room with a special wall that makes it much easier for the horse to lie down when the anaesthesia is administered. I wanted to make it as easy as possible for her, so decided to go to the practice after all. Thankfully there were 2 lovely people who came with me and delayed their plans for the day. Unloading upon location showed me this was the right decision. She was in so much pain she had to carefully back out with baby steps. She also was very calm, while normally she would be very alert when on a different location. Now she was duck walking around, sniffing everything. Totally zen. She even walked straight into the room, barely fitting as large as she is. Turning was a bit difficult, but she was ok with it all. Sedative kicked in quite quick. Everything went smooth and easy. I think it took less than 10 minutes in total. When she was lying flat and got the final shot, she was already in deep sleep, she sighed twice and was gone.  

Best decision for her, and as an owner you always have to do what is best for your horse. Even if it leaves a gaping hole in your heart and soul. That hole needs to be filled with all the beautiful memories you made together. And I could fill a book with all the adventures we had. In addition she gave me 2 beautiful foals, so she lives on in them. Her son especially looks a lot like her, in behaviour and exterior. Her filly can continue her legacy.  

Saying goodbye to something so dear to you, is hard, and will always be a difficult thing. It is also inevitable as an owner, but all those memories remain. That special place in your heart remains and will always be there, even after they have gone to the eternal field to join all those other wonderful creatures who have left us.