Vandaag wil ik het even over wat anders hebben dan mijn lieftallige paarden die altijd blijven zorgen voor gekke verhalen. Ik had het er in deze post al even over, borstkanker. Vorig jaar begin december werd ik wakker van pijn in mijn rechterborst. Een harde pijnlijke knobbel. In eerst instantie dacht ik, fibroadenoom (bindweefselknobbel), want meestal zijn tumoren niet pijnlijk. Uiteraard meteen laten checken. Huisarts dacht ook aan een fibroadenoom, maar voor de zekerheid wilde ik het laten checken in het ziekenhuis. Ik kon meteen dezelfde dag terecht, ontzettend fijn. Gewoon inloopspreekuur. Gezien mijn leeftijd (33 ondertussen) wordt er standaard een echo naast de mammografie (a.k.a. pletmachine) gedaan. Daar had ik al door dat het foute boel zou kunnen zijn. De allerbeste man bleef maar van mijn knobbel op mijn borst naar mijn oksel, en weer terug, heen en weer gaan. Mijn vraag: “Is mijn oksel schoon?” “Ja, je oksel is schoon.” Pfiew, dat is in ieder geval goed nieuws. Vervolgens werd er direct een punctie gedaan en de uitslag zou 2 dagen later komen. Daarvoor moest ik wel naar het ziekenhuis komen ongeacht de uitslag. Netjes natuurlijk, want als je gebeld word je ineens moet komen, weet je sowieso al dat het slecht nieuws is. Ik zat rustig mijn boekje te lezen in de wachtkamer (47 boeken heb ik al gelezen dit jaar, een record, je moet wat om je hersenen te entertainen als je lichaam niet zo wil…), ik word opgehaald en zie al aan haar gezicht dat mijn intuïtie correct was en het inderdaad foute boel zou zijn. 
“Ben je alleen?” 
“Ja, ik ben alleen en jij gaat mijn nu vertellen dat het een tumor is.” 
“ehh, ja, inderdaad” 
“Ok, wat gaan we daaraan doen?” 
“……. Wauw, dit had ik niet verwacht. Dat neem je goed op, nuchter persoon. Behandelplan, ja, (gaat verder in op technische info)” 

En zo begon de rollercoaster rondom borstkanker en alle gevolgen die het met zich meebrengt. Iets waar je op zo’n jonge leeftijd nog helemaal niet mee bezig bent. Want hoe groot is die kans nou? Nou, die kans is aanzienlijk en alle oorzaken zijn niet eens bekend (dus check jezelf regelmatig dames en heren, want ook mannen kunnen borstkanker krijgen). Binnen 2 weken zat ik aan mijn eerste chemo. Om dit hele traject mentaal ook een beetje aan te kunnen (naast dat mijn lieve dieren mijn redding zijn geweest en dat ik ontzettend lieve mensen om me heen had die mij fantastisch hebben geholpen), heb ik een dagboek bijgehouden. Een log om alles even kwijt te kunnen (medische info, gevoelens, bijwerkingen, verwachtingen, effecten op het dagelijks leven), dat heeft mij in ieder geval enorm geholpen. Nu ben ik aan het spelen met het idee om dat om te vormen naar een boek om mijn ervaringen te delen en andere vrouwen in dit proces een hart onder de riem te steken, hoop te geven en een stukje empowerment te geven. Al is er maar 1 persoon die er wat aan heeft, dan is het al de moeite waard voor mij om het te schrijven.  

De reden voor deze blog? Er komt een mijlpaal aan! Aanstaande woensdag heb ik mijn allerlaatste infuus met immunotherapie en maandag 20 december controle bij de mammapolie. Daarna? Alleen nog halfjaarlijkse controles! Met de anti-hormoontherapie heb ik moeten stoppen vanwege extreme bijwerkingen (story of my life, was ook allergisch voor de chemo). Dus… Ik ben bijna klaar met het vele dokteren 🎉! Ruim een jaar lang ziekenhuis in en uit, een jaar lang behandelingen en pijn, een jaar lang chaos. Ondanks dat we in een semi-lockdown zitten (die ook nog eens wordt verlengd….) en ik nog een lange tijd ontzettend moe ga zijn en moet herstellen, is dat voor mij echt een hoogtepunt, die ik volgend jaar als het weer mag, uitgebreid ga vieren! Weer een stap verder, met gave plannen voor de toekomst! 

Today I want to talk about something else than my lovely horses who always make sure I have enough stories for a lifetime. I already mentioned it in this post, breast cancer. Last year December I woke up with a sharp pain in my right breast. The bump was hard and painful, so, thought it was a fibroadenoma (accumulated connective tissue), since most tumours aren’t painful. Got it checked the same day. GP also thought it was a fibroadenoma, but wanted to go to the hospital just to be sure. Could walk in the same day, which was really nice. At my age (33 now) you get an ultrasound in addition to the mammogram (aka the squish machine). That was the moment I already noticed it probably was going to be bad news. The chap was going from the lump in my breast to my armpit and back again, over and over. My question: “Is my armpit clean?” “Yes, your armpit clean”. Pfew, bit of good news at least. Then they took a puncture needle and did a biopsy The result would be back in 2 days. Had to come to the hospital for that. If they would call you that the results are in and they want you to come in, you already know it is going to be bad news. So, I was reading a book in the waiting room (already read 47 books so far, a new record, you have to do something to keep your brain occupied when your body is in shambles), they come and get me and I already see the bad news written all over her face. My gut feeling was going to be on the mark this time as well. 
“Are you alone?”
“Yes, I am alone, and you are going to tell me it is indeed a tumour”
“Ehm, yes, it indeed is a tumour”
“Right, so what are we going to do about it?”
“….. Wow, was not expecting this. You are taking this very well, practical person I see. Treatment plan, yes, (continues talking about technical info)” 

And so, the rollercoaster started. Caused by a 2cm tumour and all the consequences that come along with it. Something I wasn’t prepared for at this age. What are the odds? Well, the odds are not in our favour. The chance to get breast cancer is significant and not all causes are even known (so, ladies, and gents, check yourself on a regular basis. Men can also get it). Within 2 weeks I had my first IV with chemo. To get through this whole ordeal (in addition to the fact my animals were the ones that pulled me through, and all those sweet people who have helped me with so many things) I kept a diary. A log to vent everything (medical info, feelings, side effects, expectations, what it did to my life, my daily routine). It really helped me. Now, I am playing with the idea to turn that into a book. To share my experiences and give other women going through this or know someone going through this a bit of empowerment, hope, you are not alone. Even if only 1 person would benefit from it, it would be worth writing it.  

The reason for this blog? A significant milestone is coming up! This Wednesday I will have my final IV (immunotherapy) and Monday 20 December a check-up. After that? Only half year checks! I had to quit the anti-hormone therapy due to the severe side-effects (story of my life, was also allergic to chemo). So… I am almost done 🎉! A year of hospitals, a year of treatments and pain, a year of total chaos. Even though we are in a semi-lockdown (which is going to be extended….) and I am still very tired and recovering, this is something to celebrate. And will definitely do so when we are allowed again next year. Another step, and loads of awesome plans for the future!